مستقل (برچسب)

03 نوامبر 2020 (منتشر شد)

6 دقیقه

در حال حاضر ، به نظر می رسد که آمریکا سرطانی را که در طی چهار سال گذشته به آن مبتلا شده است ، استخراج کرده و در ژانویه 2021 از یک رهبر صالح و شایسته در کاخ سفید استقبال خواهد کرد. لکه نارنجی یک رئیس جمهور ایالات متحده را از بین برد یک واکنش همه گیر سو mis مدیریت شده ، خود را با تئوری های توطئه و احیای مجدد شدید لثه نژادپرستانه از هم پاشید. این امر باعث شده شهرت این کشور در صحنه جهانی با اختلاف روبرو شود و حتی اگر ترامپ تصمیم بگیرد هنگام ترک یک مسابقه در خاور میانه روشن کند ، حتی اختلافات بیشتری را ایجاد می کند. در طی چند سال گذشته ، موسیقی اعتراضی وجود داشته است اما شاید در حدی نباشد که انتظار می رود کشور توسط چنین کودک کاملاً حقیر مردی اداره شود. فیلم “This Is America” ​​از کودکانه گامبینو تأثیر گسترده ای گذاشت ، Public Enemy با میله های خاردار برای دولت بازگشت و YG و “Fuck Donald Trump” از YG و Nipsey Hustle در حالی که بیدن به عنوان رئیس جمهور جدید چند روز پس از روز انتخابات اعلام شد ، در سراسر کشور زنگ زد . قابل ذکر است که دنیای راک این بار تا حدودی از این وظیفه غایب بوده است. اواخر دهه 60 چنان سرشار از سرودهای اعتراض آمیز بود که نمودارها را از دیلن گرفته تا بوفالو اسپرینگ فیلد و غیره پر کرد. جنگ عراق نوازندگان راک را دوباره دسته دسته بیرون آورد تا چراغ اعمال خیانت آمیز توسط دولت را روشن کند. اکنون در سال 2020 ، به نظر می رسد که راک با وجود داشتن تعداد زیادی برای اعتراض ، از گفتگو خارج شده است. مطمئناً ، نقش راک در فرهنگ عمومی رو به زوال است. تصور اینکه این روزها دوباره بر چارت حکمرانی کند دشوار است. با این حال ، به نظر می رسد ژانری که در طول دهه ها توسط ترانه های اعتراضی تعریف شده است ، باید نمایشی داشته باشد.

هنرمند ساکن نیویورک ، پل مگد ، آخرین آلبومش “جنگ جنگ” را در روز انتخابات منتشر کرد. این ضبط صدا با صدای بلند در برابر بی کفایتی ها و سیاست های مخرب دولت ترامپ و همچنین توسل به فرشتگان بهتر ماست. چهار سال گذشته را فقط می توان با دلسوزی ، عقل سلیم و سخت کوشی پشت سر گذاشت. مگهد تلاقی قانع کننده ای برای هدایت خشم سیاسی خود پیدا می کند. بخشی از Springsteen ، بخشی از Green Day در حدود 2004 احمق آمریکایی ، با صدای یک جبهه دار فلزی مو در دهه 80.

تیتراژ آلبوم با انرژی ضربان دار پانک راک شروع می شود. Maged تقسیم جنگ فرهنگی را که تمام جنبه های زندگی آمریکایی ها را به کام خود کشیده است ، تصدیق می کند. صدای بزرگ او به آسمان فریاد می زند «جنگ فرهنگ! فرهنگ وااااار! ” مثل یک مشت بزرگ به آسمانها «امتیاز خود را از دست بده» به این واقعیت می پردازد که شاخک های امتیاز چقدر موذیانه هستند. این بوگی تنگ موانع موجود در برابر اقلیت ها و فقرا را بررسی می کند و سعی می کند توهم قدرتمندان را از بین ببرد. Maged به نظر می رسد تا همه این تصورات قبلی را خرد کند.

“ما هستیم” و “نور خود را بدرخشید” جنبه سبکتر را نشان می دهد و قهرمان مردم خوب و صالح می شود که فقط سعی در زندگی خوب دارند. به سرعت ، مگد تمرکز خود را بر روی از بین بردن ایده هایی که ما را با “فرقه 45” ، یک ضربه محرمانه دیگر به ترامپ و میراث شرم آور او ، عقب نگه داشته است ، بازمی گرداند. “فساد ، انسداد ، تخریب / از نظر ذهنی نامناسب!” او کمربند می زند. جالب ترین قطعه آلبوم ، “Illusions” دارای صدای زنانه است و در نهایت با خراب شدن یک برنامه جاز به پایان می رسد.

جنگ فرهنگ بسیاری از نکات مهم را بیان کرده است که طی چهار سال گذشته باید فریاد زد. اگرچه اکنون با انتخاب جو بایدن ، به نظر می رسد که این نکات کمی پیش پا افتاده است ، اما هنوز هم یک اکوسیستم گسترده از جیب های راست گرای وجود دارد که توسط این عوام فریب جسارت یافته و از نظر روحی اثبات شده اند. ایده های این آلبوم باید مرتباً تکرار شوند ، بنابراین دیگر هرگز مانند گذشته در چهار سال گذشته ارتباط خود را با واقعیت قطع نمی کنیم.