در 1990 بعد از میلادی ، دهه ای که به تازگی سپری شده است با بی احترامی به عنوان دهه ای که سبک انتخاب می کند فراموش شود ، مورد تمسخر قرار گرفت. این گوروهای خود-مسح شده لباسهای عجیب و غریب متعلق به 6 ماه را صادر می کنند و “نگاه جدید” را به عنوان “مورد” تلفظ می کنند. این “من دهه” همان دهه ای بود که فرد را نسبت به جامعه ممتاز می کرد و توسط تکنوپاپ سازگار با نمودار موسیقی متن می شد. این پاپی بود که از وسایل الکترونیکی نوظهور استفاده می کرد که شبیه آینده با وسواس پست مدرن با “سطح به عمق” بود که برای سلیقه های بسیار انتقادی به نظر پلاستیکی و پیش پا افتاده می آمد ، اما در واقع در مورد زمان و زمان دیگر بیشتر از هر کسی که تصور می کرد اعتراف کند گفت. تا الان.

چقدر کم می دانستند. دهه 80 ، عصر بازسازی ، بازیافت و مقاوم سازی شده برای مصرف شما در هر زمان و هر مکان ثابت کرده است که این کارشناسان از همه نظر اشتباه می کنند. کیچ دیروز طاقچه امروز است. بازنگری و بازسازی پاداش های خوبی می برد.

در مورد دو نفر در برلین (دنیز چیچک و رابرت هایتمن) کراکوف آلبوم آدانا را با عنوان “Darkest Dreams” دوست دارد ، آنها به آن آینده برمی گردند (و به آن گذشته می روند) ) مجموعه ای از رویاهای الکتریکی ، تخیلات سیم کشی شده ، آرزوهای بن بست و ترس های کوتاه مدار. با به دست آوردن قدرت و الهام از جنبه های سایه زندگی (و مرگ) آنها منفی را به عزم و اراده تبدیل می کنند. خارج از چشم داشتن یک ویژگی ارزشمند است.

“تاریکی تاریک” سایه هایی از اقدامات اولیه گری نومان با ارتش Tubeway دارد. صدابردار Çiçek بارها و بارها “کاش من یک مرد بودم” را به یک واکنش تلخ و مشکوک تشویق می کند ، وارد می کند و وارد می کند. با این وجود ، این همه شکستن نیست که…

“بهشت در آتش” ، “برای یک بوسه” و “گلها در تاریکی” یک منطقه مشابه Boy Harsher و Sextile ، از نظر گوتیک شوم است. خطوط به بیرون خیز می خورند ، به داخل سوراخ می شوند. حالت دوم در غم انگیزترین حالت هشدار خود ، حالت دپچه را برمی انگیزد. با این حال ، همه چیز در اینجا غم انگیز نیست ، “از خود نپرس چرا” یک دور زدن خوشبینانه به سمت نورتر وجود است ، تنها کاری که شما باید انجام دهید این است که جریان را ادامه دهید.

اجازه دهید تاریکی در ، برای اینکه نور خاموش شود ..