مستندسازان زرق و برق مظلوم شهری و سر و صدای سرکوب شده حومه ، کبوتران منچستر پس از 10 سال وقفه (“پادشاهی زنگ” 2009 با صدای بیشتری نسبت به گذشته) با پنجمین آلبوم خود “The Universal Want” بازگشت ”

جدایی دوستانه سود سهام را در یک اخلاق کاری و رویکرد تجدید احیا شده و احیا شده به کار آنها اثبات می کند ، نتایج نهایی یک هوای سست ، سست و لاکونیک (p) الکترونیک سرسبز و نرم سنگ و سخت جان است. این روش عملی آزمایش شده Doves است و درمانی پسندیده است: اگر موسیقی یک لکه لازم برای اوقات دردسر است ، این ده قطعه فقط مقوی هستند.

مانند دیگر شاعران نثر شمالی ، آرنج ، Doves نیز تضمین یک خط عالی در مواد قابل شنیدن ، لرزش و لرزش وجود: از هزینه روانی مشارکت و معاملات انسانی به عنوان تله های بالقوه ((“پنهان نمی کنم” ؛ “چرخه آسیب”) تا شیار مترونومی کشور و شمال ” مادر سیلورلیک مملو از اکوهای آوایی طیفی است.

اعلام ، تلفظ و انصراف جیمی گودوین همیشه حاوی هوای مداوم استعفا ، آه های محتاط و گریه های خسته کسی است که به اندازه کافی دیده و شنیده شده است ، آرزوهای هلاکت و رمانتیسم تاریک. امید در جایی غالب است … مجبور است.

افتتاحیه “چرخ و فلک” دارای یک حرکت بازگشتی است (یک نمونه حلقه ای از مرد پوست فقیر Afrobeat ، تونی آلن) ، این یک داستان خاطرات کمرنگ ، دلتنگی خسته و جو فاجعه rneys از خاطرات ، (dis) محل و چرخ و فلک (دوباره) از تکرار. خیلی زیاد تکرار می شود و محو می شوید.

متحد شدن به سازماندهی همیشه ظریف برادران ویلیامز و گذرا بودن محیط برای همیشه (“کلیساهای جامع ذهن شما” در سوگواری بووی ، یک مورد ، بسته شدن دو دقیقه یک دوره مسترکلاس خوش آهنگ با زبانی ناخوشایند) در اینجا فضای آشنای مالیخولیا ، بنیادی کم ارزش و غلط احساسات انسانی را در کمین خود دارد. جایی که چاه های ناامیدی می تواند مسیرهایی را به جایی … در هر مکان فراهم کند ، در حالی که این درک وجود دارد که هیچ کجا به سادگی اکنون در اینجا وجود ندارد. برای اینکه با شگفتی تازه نگاه کنید ، باید به پایین فرو بروید.

کبوترها برگشتند ، مثل اینکه آنها هرگز از بین نرفته اند.