من از دیدن مردم بیشتری که از موسیقی کانتری استقبال می کنند، خسته شده ام. من احساس حقانیت می کنم. پس از حضور در اولین برنامه کانتری به کانتری در سال 2013، متوجه شدم که در گوشه‌ای قرار گرفته‌ام، با مخالفینی که به من می‌گفتند موسیقی برای ما بریتانیایی‌های بی‌نظیر «خیلی شیک» است.

ده سال بعد، پس از سفر فرسوده آن به روان دوستداران موسیقی بریتانیا، شنیدن کلمات «آبجو هرگز قلبم را نشکست» و «تو مثل ویسکی تنسی صاف هستی»، با کمربند بریتانیایی، تقریباً به همان اندازه رایج است. شنیدن صدای ناله والایی با گیتار “امروز روز خواهد بود، من آن را به تو برمی گردانم”. بومی است.

البته سوال اینجاست: آیا این کار خوبی است؟ از آنجایی که هر چیزی سفری به سمت موفقیت اصلی را ترسیم می کند، اصالت اغلب ضربه می زند. ظاهراً عاشق چیزی به اندازه دوست داشتن واقعی چیزی معتبر است. اثر آن این است که هنرمندان / ترانه سراها توسط اعداد هدایت می شوند نه چیزی که آنها را می سازد. مقداری از روح مکیده می شود.

وقتی از ایستگاه شمالی گرینویچ خارج شدم، چیزهایی آشنا بود: منظره صحنه میدان شهر درست جلوی من، منظره میدان بزرگ قدیمی پشت آن، و صدای موسیقی کانتری در دوردست. اما در اوایل روز تعداد زیادی کلاه و افراد بسیار بیشتری برای این کار وجود داشت. چیز بدی نیست، اما جمعیت احساس متفاوتی داشت. برای شروع، آنها بسیار بزرگتر بودند.

صفی که در اطراف میدان شهر پیچیده شده بود مانند قبل بود. همه کلاه به سر داشتند، و همه لباس پوشیده به نظر می رسیدند. دیدن کلاه غیرمعمول نیست، اما برای مدت طولانی استتسون ها، دربی ها و پینچ های وست تگزاس وظیفه طرفداران سرسخت کانتری بودند. آن جورهایی که جین سه تایی هم می پوشند. میدونی منظورم کیه

متأسفانه، این جمعیت فقط یک چشیدن چیزی بود که قرار بود بیاید. همه مکان‌های پشتیبانی – BBC Radio 2 Stage، Saloon Bar (All Bar One) و The Barrelhouse (در منطقه Town Square) – بزرگترین صف‌هایی را که تا به امروز در این جشنواره دیده‌ام دیده‌اند. و وقتی وارد شدی، نمی‌توانی آنجا را ترک کنی، مگر اینکه بخواهی دوباره صف بکشی. وقتی طبیعت صدا می زند کمی مشکل است…

خوشبختانه، روز اول، آن مکان ها را از دست دادم و مستقیم به سمت میدان اصلی حرکت کردم. این، در تجربه من، همیشه ارائه می دهد. و بار دیگر این کار را انجام داد. در ابتدا، یک قسمت «معرفی نشویل» وجود داشت که شامل سه نمایش برای تماشا بود: تایلر برادن، کیلی همک و آلانا اسپرینگستین. هرکدام برداشت متفاوتی از ژانر داشتند، با برادن صدای راک کانتری قدرتمند و آغشته به ویسکی. Hamock، یک اشلی مک براید، صدای مدرسه قدیمی. و اسپرینگستین کاملاً واضح است که معشوق جدید نشویل است.
لینی ویلسون، که من خوش شانس بودم که چهار یا پنج سال پیش او را در صحنه های بسیار کوچکتر جشنواره تماشا کردم و متعاقباً با او مصاحبه کردم، روی صحنه رفت. اصالت دوست‌داشتنی او در جنوب و آهنگ‌های مستقیم او هنوز وجود دارد، اما واضح است که او در حال گذار برای تبدیل شدن به یک هنرمند در سطح استادیوم است. با آن اجتناب ناپذیری پولیش می آید. خوشبختانه، شخصیت بزرگ او از راه می رسد. در اینجا امیدواریم که باقی بماند.

روز دوم، در میدان شهر جسارت کردم. صف به شدت حرکت کرد و وقتی وارد شد، همه وسایل معمولی کشور و وسترن (کلاه، پیراهن و خیلی چیزهای دیگر) همراه با چند گزینه غذایی و چند بار وجود داشت. اما بعد یک صف دیگر را دیدم. این یکی برای ورود به The Barrelhouse بود، جایی که گروه‌ها واقعاً در آنجا نواختند. در سال‌های گذشته، زمانی که در میدان شهر بودید، در آنجا بودید. این یک ناامیدی بود، زیرا در داخل مورد حمله قرار گرفت.

به محض ورود، ناامیدی دیگری آمد: صدا. ساکت، خفه و گاهی نامتعادل بود. 49 وینچستر ابتدا بهای آن را پرداخت، زیرا فقط شنیدن گیتار و آواز واقعاً ممکن بود. سپس مگان مک کنا، که پاسخ سال 2023 به توئینی-لی مور بود (آخرین «سلبریتی» که تلاش می کند از این ژانر سود ببرد). و در آخر، نیت اسمیت. بعد از آن خسته شدیم.

خوشبختانه، صحنه اصلی کاملاً صورتحساب داشت، بنابراین ما خیلی سریع از پس آن برآمدیم. مت استل مجموعه ای قابل پیش بینی اما جامد از آهنگ های پاپ مدرن کانتری ارائه کرد. مورگان ایوانز با خلق و خوی آسان استرالیایی خود و احساسی کلی خوش بینانه که در سرتاسر مطالب او وجود داشت، جمعیت را مجذوب خود کرد. و لیدی A بیرون آمد و کاری را انجام داد که آنها بهتر از هر کس دیگری در صحنه انجام می‌دهند: آهنگ‌های پاپ به‌خوبی ساخته شده در رگ‌های کشور را به صدا درآورند. من آن را دوست داشتم.

اما چیزی که من واقعاً دوست داشتم و کاملاً غافلگیر شدم، میدلند بود. مولی مقدس. چه باندی و یک گروه به معنای مدرسه قدیمی این کلمه: آنها باحال به نظر می رسیدند، و شبیه معامله واقعی بودند. آنها موسیقی خود را برای جمعیت پخش کردند و از انجام آن لذت بردند. مجموعه آن‌ها به خوبی تمرین شده بود، با آهنگ‌های جذاب، نوازندگی فوق‌العاده و جو واقعی گروه بار که زیربنای آن بود. ممکن است میدان O2 باشد، اما در آستین، تگزاس، شبیه صدای بوق است.

من در روز پایانی حوصله مراحل حمایتی را نداشتم. به نظر من، جشنواره با نحوه “سازماندهی” میدان شهر اکنون اوضاع را بدتر کرده است. و کل رویداد کمی بیش از حد به نظر می رسد – حدس می زنم مشکلاتی در رشد ژانر وجود داشته باشد. بعد از دیدن نمایش پزشکی کلاغ قدیمی هیچ کدام از اینها برایم مهم نبود. من فکر می کردم میدلند معامله واقعی است. جیز

از لحظه‌ای که با رقصیدن و رقصیدن روی صحنه رفتند، نمی‌توانستند جلوی لبخند را بگیرند. و من تنها نبودم کل مکان زمانی زنده شد که گروه، در سال 1998 تشکیل شد، آهنگ به آهنگ کار می کرد، سازها را تغییر می داد و به نوبت رهبری می کرد. زمانی که آنها آهنگ کلاسیک خود “Wagon Wheel” را پخش کردند، از آنجایی که توسط چندین هنرمند مشهور پوشش داده شد، من متقاعد شدم که گروه Zac Brown در دنبال کردن آن با مشکل مواجه خواهند شد. و، صادقانه بگویم، فکر می کنم آنها کمی انجام دادند.

با این حال، این اولین رودئوی گروه زک براون نبود. آن‌ها سال‌ها پیش در جشنواره حضور داشتند و از آن زمان به بعد متوجه شدند که موسیقی‌شان از آستانه ژانر عبور می‌کند، و برای افرادی که دارای گرایش‌های راک، گاسپل، روح و غیره هستند، جذاب است. مجموعه گروه، مانند لیدی A، به نظر می رسد که بهترین نمایش موفق باشد. اما، برای من، آن‌ها مانند بار اول روی این صحنه، کاملاً مطابقت نداشتند. شاید به این دلیل باشد که می‌دانستم چه چیزی در راه است، اما احساس می‌کردم که گروه در اطراف بلوک بوده است و آن اضطرار را برای «درآوردن» آن ندارد. با این وجود، واضح بود که چرا آنها در جایی هستند و طرفداران کشور به کانتری آن را تکرار کردند.

بنابراین، ظاهراً طرز فکر بریتانیایی موپی، جایی برای موسیقی کانتری دارد. بزرگتر از آن چیزی که 10 سال پیش تصور می کردم. و این عالی است. با این حال، در اینجا امیدواریم کسانی که استعداد را برای ما به ارمغان می آورند و نمایش ها را اجرا می کنند، فراموش نکنند که آن را واقعی نگه دارند. کمی بیشتر فکر کردن به سازمان، و شاید کمی سادگی بیشتر در مورد چیدمان می‌تواند راه درازی داشته باشد.

اینجا تا سال آینده است.