من مدتهاست که دنبال کننده حرفه جو بوناماسا هستم. از روزهای ابتدایی او به عنوان یک 3 قطعه که در میخانه‌های شلوغ لندن می‌نواخت و به اقامتگاه‌های رویال آلبرت هال می‌رفت، بیش از ده‌ها بار او را به صورت زنده دیده‌ام و بیش از ده‌ها آلبوم استودیویی و زنده این مرد را بررسی کرده‌ام. و باید بگویم که این ممکن است بهترین مجموعه زنده ای باشد که او تا به حال اجرا کرده است و به جهنم آرزو می کنم که برای این یکی آنجا بودم.

این جو بوناماسا است که در حال آزمایش است، خود را به روی تأثیرات جدید باز می کند و آن را با بلوزمن ذاتی که بیش از 20 سال است مخاطبان خود را شگفت زده می کند، پیوند می دهد. گروه بزرگ کامل، شامل هورن و بک وکال، حتی تار، و با این حال، حتی با وجود برندگان تالار مشاهیر مانند ریس وینز در گروه، او در مرکز صحنه قرار می گیرد و موسیقی از او می ریزد.
در این فرمت، او باید محدود به نظر برسد، زیرا باید نوازندگی خود را با نشانه‌ها و زمان‌بندی‌های تعریف‌شده تطبیق دهد، اما او آزاد به نظر می‌رسد و بازی‌اش مهار نشده و بسیار روان است.

این مجموعه عمدتاً شامل اعدادی از آلبوم «ساعت‌های زمان» او به‌علاوه یک نسخه دینامیتی از «مامان شیطانی» به‌عنوان یک متن است، و از مونولوگ آغازین که به «ناتچ» منتهی می‌شود، شنونده به مکانی با ریتم و ملودی منتقل می‌شود، جهانی. دور از پیش پا افتاده و معمولی وقتی موسیقی اینقدر خوب باشد، تبدیل به وسیله‌ای انتقالی می‌شود، راهی به سوی مکانی بهتر.

این بار عناصر جدید زیادی در موسیقی وجود دارد – او نکاتی از توآرگ ترنس بلوز و فلامنکو اسپانیایی دارد که بلوز او را آگاه می کند و کاملا طبیعی و آزاد به نظر می رسد. اما در قلب جو بوناماسا است که مانند یک غول پیکر روی صحنه قدم می‌زند و ریف‌ها و تک‌نوازی‌ها را پاره می‌کند و فقط «مردی در لباس» است که مردم سال‌ها از آن لذت می‌برند.

شاید بهترین آلبوم زنده او تا به امروز.